Harry 'Cuby' Muskee overleden

Harry 'Cuby' Muskee, de al tijdens zijn leven legendarische zanger van bluesgroep de Blizzards, is in zijn woonplaats Rolde overleden. Hij was 70 jaar.

Tot zijn omvangrijke erfgoed behoren Top-2000-hits als Window of my Eyes, Somebody Will Know Someday, Another Day Another Road en Appleknockers Flophouse. Cuby + Blizzards kreeg in 1968 een Edison voor de debuutelpee Desolation. Muskee werd in 2003 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.

In 2007 ontvingen zanger en groep de Gouden Harp voor het hele oeuvre. Juist ter gelegenheid van Muskee's 70ste verjaardag is begin juni het C+B Museum geopend in Grolloo. Op 11 juni sloot Cuby + Blizzards het eerste Groeten uit Grolloo-festival af. Het was het laatste optreden van de roemruchte groep. Muskee had al besloten om te stoppen met toeren. Daarna werd hij getroffen door kanker.

Blues

Harry Muskee werd geboren op 10 juni 1941 als enig kind. Bij zijn moeder openbaarde zich vlak na de geboorte een toen nog onbekende ziekte: multiple sclerose. Ze gingen bij zijn vaders moeder wonen die de opvoeding op zich nam, liefdevol, maar streng. Ze woonden in een gezellige Assense arbeiderswijk. De karige, bedompte naoorlogse jaren vijftig braken aan. Onder de jeugd broeide iets, ook bij Harry Muskee. Hij las Sartre en Camus, de Franse existentialisten, werd sterk geraakt door Jack Kerouac, één van de grote Amerikaanse schrijvers uit de Beat Generation, met boeken als On The Road en Desolation Angels.

Als tiener hoorde Harry op Radio Luxemburg en de Voice of America de muziek die paste bij zijn broeierige hart. Het zou de richting bepalen van de Drentse jongen die voor deze muziek geboren was: de blues. Na de ontdekking van de lp Live at Newport van John Lee Hooker wist hij zeker welke kant het op moest.

Hooker's Hobo Blues zou op het repertoire komen van de band waarmee Harry Muskee legendarisch werd. Als jonge corrector bij de Drentsche en Asser Courant leerde hij een leerling-fotograaf kennen die goed gitaar kon spelen: Eelco Gelling. In de Rocking Strings speelden ze het werk van Elvis Presley, de Shadows en de jonge Rolling Stones na, maar dat zinde Muskee niet. Hij wilde eigen Drentse blues gaan maken. Bij Gelling stroomde die stijl zo uit de vingers. Ze hadden een opvallende naam nodig. Voor zichzelf verengelste Harry de naam van de hond van de buren: Koebie. In het Engelse woordenboek prikten ze de benaming voor een hevige winterstorm met felle kou. Het was 1965, het beginjaar van Cuby + Blizzards.

Desolation

In 1966 verscheen Desolation. De band kwam op de hoes, naar het voorbeeld de foto die David Bailey maakte van de Rolling Stones voor de lp Out of Our Heads. De afkorting van de groepsnaam kwam in grote kalkletters op muren te staan: C + B. Ze waren in korte tijd zo populair geworden dat ze in het voorjaar van 1966 zelfs werden uitgenodigd voor het huwelijk van prinses Beatrix en Claus von Amsberg. Ze wimpelden de koninklijke invitatie af, het was niet helemaal hun soort mensen.

Liefdesverdriet had Muskee inmiddels uit Assen gedreven naar een boerendorp in de buurt: Grolloo. Met die pijn en in die afzondering ontstonden de mooiste lp's en die klassieke hits. Another Day Another Road en Somebody will know someday, met piano-intro's van Herman Brood, beiden op de plaat Groeten uit Grolloo; Window of my Eyes, van Trippin' thru' a midnight Blues en Appleknockers Flophouse van de gelijknamige langspeler. Deze nummers staan nog steeds in de Top-2000.

De band beleefde in november 1967 zijn eerste ernstige crisis nadat Herman Brood in Den Haag was gearresteerd wegens het bezit van marihuana. Het was een geringe hoeveelheid, maar met grote gevolgen. De Volkskrant meldde dat de groep uit elkaar ging. In plaats daarvan kwam er een wisseling in de bezetting. Bij de uitreiking van de Edison voor Desolation in maart 1968 noemde presentator Wim Sonneveld de band 'Kuipje en de Sneeuwstormen.'

Spanningen

Cuby + Blizzards toerden intensief en uitputtend in binnen en buitenland, tot diep in het toenmalige Oostblok, in uiteenlopende samenstellingen. De onderlinge spanning kon hoog oplopen. Dat had te maken met chaotische financiën, maar ook met de vergaande humeurigheid van de zanger. In 1972 plofte de band definitief, midden in de zomer.

In 1975 vormden Muskee en Gelling de kern van de supergroep die platenbaas Willem van Kooten, alias Joost den Draayer voor ogen had. Barry Hay van Golden Earring bedacht de naam: Red, White & Blue. Zo super werd het niet. Er kwam al snel onenigheid met drummer Herman van Boeyen. Muskee voelde zich niet thuis in de band. In 1976 richtte hij de Blizzards opnieuw op, met onder anderen Gelling en Brood. Ze maakten de lp Kid Blue. Snel daarna stapte Gelling over naar Golden Earring, wat voor Muskee aanvoelde als verraad. Herman Brood kwam hem vertellen dat hij voor zichzelf wilde beginnen. Hij zou een grote Nederlandse ster worden met de Wild Romance.

Het tijdperk van de punk en de new wave was aangebroken. Muskee bleef trouw aan zijn eigen stijl, zij het wel met muzikale varianten. De composities werden gecompliceerder dan de blues. De Drentse zanger werd de centrale figuur in bands met diverse varianten van zijn achternaam: de Harry Muskee Band, de Muskee Gang. Met die groep maakte hij de plaat waar hij altijd trots op is gebleven: The Legend, met teksten van Jules Deelder: The Zoo en For Real. De missie ging door: het spelen van handgemaakte muziek. Het was altijd in de schaduw van Cuby, de legende zelf.

Amerika

Aan het eind van de jaren tachtig ontmoette Muskee in Assen een nieuwe liefde: de twintig jaar jongere Douwina Oosterhof. Voor haar werd hij Mus. Ze zouden veel mooie reizen gaan maken. Er kwam ook een nieuwe groep, simpelweg Muskee geheten.

In de jaren negentig ondernam hij samen met programmamaker Albert Haar een paar lange expedities naar het land van oorsprong: Amerika. Hij had inmiddels veel over de blues gelezen, nu maakten ze lange tochten langs de wortels over eindeloze highways. Het voelde ook aan als rijden in het spoor van Kerouac. Vooral Mississippi maakte indruk. Ze bezochten de Stovall Plantation waar Muddy Waters was opgegroeid. Thuis in Rolde groeide de stapel boeken over de blues gestaag.

Muskee leerde inzien dat de kracht van de blues steekt in de werking van tegenpolen die elkaar versterken: het verdriet tegenover de vreugde. Het is muziek die troost en kracht geeft. Het grote publiek was er al lang niet meer in geïnteresseerd. Wat bleef was de belangstelling voor de legende.

Onderscheidingen

In 1995 kreeg oude vriend Johan Derksen het idee om Cuby + Blizzards weer nieuw leven in te blazen. Commercieel als hij is, wilde hij de groep herintroduceren als een merk. Hij had gezien hoeveel succes de Rolling Stones hadden met opeenvolgende Greatest Hits Tours. Dat moest ook kunnen met de Blizzards, zij het bescheidener en niet in stadions, maar in grote en kleine Nederlandse schouwburgen.

Cuby kwam terug met Helmig van der Vegt op toetsen, Herman Deinum op bas, Hans La Faille achter de drums en Erwin Java als de beste opvolger van Eelco Gelling. In deze samenstelling gingen ze vijftien jaar op weg, veel langer dan de heftige eerste periode. Ze waren muzikaal sterker geworden, ze speelden betere blues dan ooit. Ze maakten mooie reizen naar Zuid-Afrika en Curaçao.

Muskee kreeg op 29 april 2003 tot zijn eigen grote verbazing zijn Ridderorde. Het was het succes van de lobby van de Stichting tot het Behoud van het Cultureel Erfgoed Harry Muskee. Hij weigerde het lintje niet, noemde het ook een erkenning voor de blues. Hij hoopte dat de koningin ook wel eens naar deze minderhedenmuziek luisterde. In november 2003 verscheen de biografie over Muskee en de Blizzards: De Missie, geschreven door mij. Jan Douwe Kroeske maakte een lange documentaire die in 2006 uitkwam.

Cats Lost

In 2007 werd Muskee door commissaris van de koningin en fan Relus ter Beek benoemd tot ambassadeur van de provincie Drenthe. Dat jaar kwam ook die onderscheiding voor het hele oeuvre van Cuby + Blizzards: de Gouden Harp. Het was veertig jaar na de toekenning van de Edison.

In 2009 verscheen de nieuwe, succesvolle cd Cats Lost. Hij werd geproduceerd door bluesbrother Daniel Lohues. In een typische Blizzardsblues zong Muskee over de verhuftering van Nederland. Er waren nog plannen genoeg, zoals de voorstelling Muskee in Carré. Hij wilde graag samen op en neer naar het nieuwe huis in Curaçao.

Wat blijft, is zijn blues. Het bezoekersaantal aan het museum in Grolloo is in drie maanden tijd de 2500 gepasseerd. Muskee had de teksten voor een nieuwe cd al aan Daniel Lohues gegeven. Er was ook al een titel voor de plaat: Dogs Found.[nos]