The McCoys - Hang on Sloopy

The McCoys was een rockgroep uit Union City in de Amerikaanse staat Indiana. Opgericht in 1962 door Richard Zehringer, die later bekend werd als Rick Derringer, samen met zijn jongere broer Randy en buurjongen Dennis Kelly. De naam werd ontleend aan een nummer van the Ventures: “the McCoy”. Lang ging die naam niet mee. Al gauw werd het the Rick Z. Combo, later Rick and the Raiders. Opgetreden werd er voornamelijk op scholen en in kleine clubs. In 1965 speelde de band in het voorprogramma van the Strangeloves. Deze stond onder contact bij het kleine platenlabel Bang Records. Een van de eigenaren, gerenomeerd liedjesschrijver Bert Berns, had gevraagd uit te kijken naar een “een groep van vier met Beatle-haar”. Hij had nog een liedje liggen, “My girl Sloopy”, waarvan hij dacht dat het een grote hit kon worden. Dat was een jaar eerder trouwens al min of meer gebeurd in een versie van the Vibrations, die de 26e plaats behaalde in de Billboard Hot 100. En zo werd Rick and the Raiders aan het eind van de tournee gevraagd of ze de volgende dag in New York konden zijn om een plaat op te nemen. Omdat Paul Revere and the Raiders lokaal al enig succes had, werd teruggegrepen naar de eerste bandnaam. “My girl Sloopy” werd “Hang on Sloopy”, verkocht meer dan een miljoen singles in Amerika, en bereikte de eerste plaats van de hitparade. In Engeland kwam de plaat terecht op de 5e plek, en in de Veronica Top 40 was nummer 21 de hoogste positie. Na nog een tweetal hits, en een reeks kleinere successen, ging de groep aan het eind van de jaren ’60 uit elkaar. Rick, zijn broer Randy (Randy Z.), en bassist Randy Jo Hobbs gingen vervolgens spelen in the Edgar Winter Group. Hobbs en toetsenist Bobby Peterson overleden in 1993

The Rolling Stones - Satisfaction (week 42 - '65)

“(I can’t get no) Satisfaction” werd geschreven door Mick Jagger en Keith Richards. De eerste versie van het nummer werd opgenomen op 10 mei 1965 in de Chess Studios in Chicago. Twee dagen later werd het nummer in de RCA Studios in Hollywood opnieuw vastgelegd. Ditmaal met het bekende gitaarintro, waarbij Keith gebruik maakte van de Gibson fuzzbox. Deze gaf het kenmerkende vervormde geluid. In eerste instantie was het de bedoeling van Keith en Mick om hiermee aan te geven waar later de blazers moesten worden toegevoegd. Producer en manager Andrew Loog Oldham en de andere Stones waren het hier echter niet mee eens. En dus werd het nummer zonder verdere toevoegingen op single uitgebracht. Naast de leden van the Stones speelde ook sessiemuzikant Jack Nitzsche mee. Hij is te horen op tamboerijn en, in de stereoversie, op piano. De Amerikaanse release was op 6 juni. In Engeland had men het uitbrengen van de E.P. “Got LIVE if you want it!” voorbereid. Daar werd “Satisfaction” pas op 20 augustus uitgebracht. Nederland was een paar weken eerder aan de beurt. De plaat bereikte in zowel Amerika en Engeland, als in de Veronica Top 40 de eerste plaats. Daarin stond hij negentien weken genoteerd. Op 22 augustus 1970 kwam de single nogmaals binnen in de Top 40. Ditmaal voor zes weken, en met plaats 19 als hoogste positie. In december 1975 was er een Tipparade notering voor “Satisfaction”. De derde keer dat de single in de Top 40 stond was in 1990. Ditmaal gedurende vijf weken, en plek 18 als hoogste.