Teach in - Ding-a-dong

De Enschedese groep Teach In werd opgericht in 1967 door toetsenist Koos Versteeg en drummer Rudy Nijhuis. De eerste zangeres was Hilda Felix. In ‘71/‘72 bracht de groep een drietal singles uit waarvan er slechts een de Tipparade haalde. Er volgden een aantal wisselingen in de bezetting. Zo werd Getty Kaspers werd de nieuwe zangeres. In het voorjaar van 1974 brak Teach In eindelijk door met “Fly away” en de opvolger “In the summernight” die beiden de top 5 haalden. Op 26 februari 1975 deed de groep, evenals Albert West en Debby, mee aan het Nationaal Songfestival. Allen moesten dezelfde drie liedjes zingen: “Dinge-dong, “Circus” en “Ik heb geen geld voor de trein”. Dat laatste nummer zou een hit worden voor Albert als “You and I”. Nadat “Dinge-dong” uit de bus was gekomen als favoriete lied van de internationale vakjury, mocht het publiek in de zaal de artiest uitkiezen die ons land mocht vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. En zo opende Teach In op 22 maart 1975 het liedjesfestijn. En sloot het als winnaar ook weer af. Werd het nummer tijdens de Nederlandse finale nog in de landstaal gezongen, voor het uiteindelijke festival werd gekozen voor het Engels. Vreemd genoeg werd die versie op plaat uitgebracht als “Ding-a-dong”, maar staat hij in Eurovisieland bekend als “Ding dinge dong”. In ons land kwamen beide versies uit als single. Het nummer werd geschreven door Dick Bakker (muziek) en Will Luikinga (tekst). Eddy Ouwens leverde een kleine tekstbijdrage en deed de productie van de singles. “Ding-a-dong” stond 7 weken in de Nederlandse Top 40 en bereikte de 3e plaats. In de zomer van 1976 verliet Getty de groep. Ze werd vervangen door Betty Vermeulen en Marianne Wolsink. In die formatie was de groep erg succesvol gedurende de tweede helft van de jaren ‘70. In 1980 ging Teach In uit elkaar. Tussen 1985 en 1987 was er nog een reunie in diverse samenstellingen.

Joey Dyser - 100 years (week 10 - 1975)

Joey Dyser (pseudoniem van Josje Duister-van Stelten) werd geboren in 1944. Vanaf de jaren ‘60 trad ze als (protest)zangeres wel eens op in jeugdsociëteiten of bij demonstraties. Maar in 1973 was ze voornamelijk huisvrouw die er wat journalistiek werk bij deed. In hetzelfde huis als het echtpaar Duister woonde Duco de Rijk. Hij was gitarist geweest van Zen, en had in de kelder een opnamestudiootje geïnstalleerd. Om deze uit te proberen vroeg hij Josje om een nummer te zingen. Bij gebrek aan eigen liedjes schreef ze de avond ervoor snel een liedje: “100 years’‘. Ongeveer een jaar later werd de opname bij de Duisters thuis op een feestje gedraaid. Eén van de aanwezigen kende een producer van platenmaatschappij Delta die vervolgens langskwam en om het bandje vroeg. Een maand later, eind 1974, werd het nummer opgenomen in de Dureco-studio in Weesp. De productie was in handen van Dick Bakker. Die zag eerst niets in het eenvoudige liedje. Tot hij op het idee kwam om het “klein” te laten beginnen, het met een groot orkest op te bouwen, om vervolgens weer “klein” te eindigen. Als voorbeeld nam hij “Et maintenant” van Gilbert Bécaud. Josje Duister werd Joey Dyser, tekende een standaardcontract, en ging over tot de orde van de dag. In eerste instantie flopte de single. Totdat het liedje een keer op de televisie was geweest. “100 years” stond 13 weken in de Nederlandse Top 40 waarvan 3 op de eerste plaats. Uiteindelijk was de single goed voor een gouden plaat. Josje, niet bekend met dat fenomeen, zei tegen haar platenmaatschappij dat ze liever een zilveren kettinkje wilde hebben. Dat kreeg ze. Ook in Belgie kwam de single op 1 terecht. In Duitsland kwam het nummer in de originele versie uit , maar ook in een Duitse hertaling als “Was ist denn bloss gescheh’n”. Joey Dyser maakte nog een elpee en er kwamen nog een paar singles uit. Allen zonder succes. En zo werd “100 years” een echt “one hit wonder”.