The Osmonds - Having a party

De carrière van de broertjes Alan, Wayne, Merrill en Jay begon al in 1958. Het viertal was 3 tot 9 jaar oud, en zong a-cappella. Andy Williams zag de jongens een paar jaar later in een Disney televisiespecial, was onder de indruk, en 1963 tot 1969 waren ze als the Osmond Brothers regelmatig te zien in zijn tv-show en later ook in die van komiek Jerry Lewis. Jongere broer Donny was inmiddels ook tot de groep toegetreden. Aan het eind van de jaren ‘60 besloten de broers dat ze verder wilden als popgroep. Eerst was dat niet erg succesvol, maar in 1970 was het producer Mike Curb die toch wel wat zag in de band. Hij hielp ze aan een platencontract waarna de debuutsingle “One bad apple” in 1971 de eerste plaats van de Billboard Hot 100 bereikte. In ons land brak de groep eind 1972 door met “Crazy horses” na een spraakmakend optreden in het televisieprogramma “Een van de acht”. Er volgden in de jaren erna nog een vijftal hits. Maar ook solohits van Donny, Little Jimmy en Marie Osmond. “Having a party” was in 1975 het laatste hitparadesucces van the Osmonds in ons land. De single bereikte de 20e plaats in de Nederlandse Top 40, en de 28e in de Engelse hitparade. Een flink deel van de familie doet nog steeds optredens.

Joey Dyser - 100 years (week 11 - 1975)

Joey Dyser (pseudoniem van Josje Duister-van Stelten) werd geboren in 1944. Vanaf de jaren ‘60 trad ze als (protest)zangeres wel eens op in jeugdsociëteiten of bij demonstraties. Maar in 1973 was ze voornamelijk huisvrouw die er wat journalistiek werk bij deed. In hetzelfde huis als het echtpaar Duister woonde Duco de Rijk. Hij was gitarist geweest van Zen, en had in de kelder een opnamestudiootje geïnstalleerd. Om deze uit te proberen vroeg hij Josje om een nummer te zingen. Bij gebrek aan eigen liedjes schreef ze de avond ervoor snel een liedje: “100 years’‘. Ongeveer een jaar later werd de opname bij de Duisters thuis op een feestje gedraaid. Eén van de aanwezigen kende een producer van platenmaatschappij Delta die vervolgens langskwam en om het bandje vroeg. Een maand later, eind 1974, werd het nummer opgenomen in de Dureco-studio in Weesp. De productie was in handen van Dick Bakker. Die zag eerst niets in het eenvoudige liedje. Tot hij op het idee kwam om het “klein” te laten beginnen, het met een groot orkest op te bouwen, om vervolgens weer “klein” te eindigen. Als voorbeeld nam hij “Et maintenant” van Gilbert Bécaud. Josje Duister werd Joey Dyser, tekende een standaardcontract, en ging over tot de orde van de dag. In eerste instantie flopte de single. Totdat het liedje een keer op de televisie was geweest. “100 years” stond 13 weken in de Nederlandse Top 40 waarvan 3 op de eerste plaats. Uiteindelijk was de single goed voor een gouden plaat. Josje, niet bekend met dat fenomeen, zei tegen haar platenmaatschappij dat ze liever een zilveren kettinkje wilde hebben. Dat kreeg ze. Ook in Belgie kwam de single op 1 terecht. In Duitsland kwam het nummer in de originele versie uit , maar ook in een Duitse hertaling als “Was ist denn bloss gescheh’n”. Joey Dyser maakte nog een elpee en er kwamen nog een paar singles uit. Allen zonder succes. En zo werd “100 years” een echt “one hit wonder”.