Laat de ouderen bloeden

We hebben de banken gered. We redden Griekenland. Moeten we onze gepensioneerden dan laten stikken? Het korte antwoord luidt: ja.

ING Groep 2.69 % === AEX-index 1.62 %
De uitslag van de peiling in het radioprogramma Standpunt.nl was duidelijk. "De overheid moet de tekorten bij de pensioenfondsen aanvullen", luidde de stelling gisteren.

SP-Kamerlid Paul Ulenbelt, te gast in het programma, was het er volmondig mee eens. En het grootste deel van de luisteraars ook. Maar liefst 62 procent leek het een uitstekend idee om belastinggeld te steken in pensioenfondsen met te weinig vermogen.

"Als we de banken redden, en Griekenland”, redeneerde Ulenbelt, " dan moeten we toch zeker ook onze eigen gepensioneerden te hulp schieten.”

Klinkt logisch? Niet als je er even over nadenkt.

Tandgeknars en razernij
We hebben de banken niet gered omdat ze zo zielig waren. En de Grieken krijgen geen steun omdat we dat rechtvaardig vonden. Integendeel, de reddingen gingen gepaard met veel tandgeknars en razernij.

Het was een kwestie van ratio boven emotie, van simpele kosten-batenanalyse. De potentiële kosten van het failliet laten gaan van Fortis of ING waren vele malen groter dan de miljarden die de banken kregen toegestopt. De hele financiële sector zou zijn ingestort. De economie was tot stilstand gekomen.

En Griekenland zou mogelijk het hele eurogebied in z’n val hebben meegesleurd. Het besmettingsgevaar van de Griekse crisis was (en is) groot.

Chantage
Het was weinig anders dan chantage. De banken en de Grieken stonden met een pistool tegen de slaap en riepen: ‘je geld of ons leven’. Hun dreigement was geloofwaardig en angstaankwekend genoeg om ruimhartig de portemonnee te trekken. Hoeveel pijn dat ook deed.

Nu de pensioenfondsen. Waarmee kunnen zij dreigen? Wat is het besmettingsgevaar van het verlagen van de pensioenuitkering van pakweg 150.000 gepensioneerden? Nihil.

Er ontstaat misschien even wat onrust bij andere fondsen en hun deelnemers. Misschien gaat de gemiddelde Nederlander van schrik wat meer sparen, en daalt de consumptie licht. Maar daar blijft het dan ook bij.

Risico’s van het leven
Met redden van pensioenfondsen is dan ook geen algemeen belang gediend. Verlaging van de uitkeringen is een persoonlijk probleem voor de betrokkenen, maar hoort bij de risico’s die je als mens gedurende het leven loopt. Je kunt ziek worden, bestolen worden, je huis kan afbranden en je pensioenuitkering kan worden gekort.

Dat meent niet weg dat het oneerlijk is. Maar die oneerlijkheid zit er vooral in dat de getroffen gepensioneerden in het verleden geen kans hadden om bij hun slechte pensioenfonds weg te gaan.

Stemmen met de voeten is verboden in Nederland, waar iedere werknemer verplicht moet sparen bij het bedrijfs- of bedrijfstakpensioenfonds.

Die door de overheid opgelegde verplichting geeft de Staat in zekere zin een theoretische verantwoordelijkheid voor de pensioenuitkering. Maar dat is onvoldoende argument om nu een grote reddingsactie op kosten van de belastingbetaler op te tuigen.

Gedwongen winkelnering
Logischer zou het zijn om de gedwongen winkelnering in de pensioensector overboord te zetten. Laat werknemers zelf kiezen bij welke (uiteraard goedgekeurd en zwaar gecontroleerd) pensioenfonds ze willen sparen. Dat is eerlijker en houdt de sector scherp.

Maar daar zijn zowel de fondsen, de vakbonden en de Ulenbelts SP zeer op tegen. Vrije keuze is niet goed voor de mens, redeneren zij, want het ondermijnt de ‘solidariteit’. Nee, gooi er dan maar liever een schep belastinggeld heen, zodat alles bij het oude kan blijven.

En voorwaarts gaat het weer, op naar de volgende pensioencrisis… [z24.nl]