The Sweet - Fox on the run

In 1965 verving Brian Connoly zanger Ian Gillan (later in Uriah Heep) in de soulband Wainwright’s Gentlemen. Hierin speelde ook drummer Mick Tucker. Dit duo begon in 1968 de goep Sweetshop samen met bassist Steve Priest en gitarist Frank Torpey. Deze werd na korte tijd vervangen door Mick Stewart en in 1970, vlak voor de doorbraak, door Andy Scott. Omdat er als Sweetshop al een single was uitbracht door Mark Wirtz als onderdeel van zijn “Teenage opera”, werd de bandnaam the Sweet. Er werd een viertal singles uitgebracht die geen van allen succesvol waren. In 1970 tekende de groep een managementdeal met het nog onbekende schrijversduo Nicky Chinn en Mike Chapman. In maart van het jaar daarop was de eerste hit “Funny funny” een feit. Meer hits volgden in rap tempo, toch was de relatie tussen schrijvers en band al gauw gespannen. Twistpunten waren het opgelegde “bubblegum” imago en het gebruik van sessiemuzikanten. Vaak lieten de zelfgeschreven b-kanten van de singles dan ook een heel andere groep horen. Vanaf 1973 speelden Chinn en Chapman daarop in met meer rock georiënteerde singles. “Fox on the run” werd geschreven door de groep zelf, en in 1974 in eerste instantie opgenomen voor de elpee “Desolation boulevard”. Het was een rauw rocknummer zoals dus ook al regelmatig op de achterkant van een single stond. Begin 1975 werd er een nieuwe versie opgenomen. Deze “new fantastic single version” begon nu met het kenmerkende synthesizer riedeltje, was ruim een minuut korter, en had nu alles in zich om een grote hit te worden. En dat lukte: in de Nederlandse Top 40 werd de 2e plaats bereikt. In zowel Engeland als Amerika de 5e. In de tweede helft van de jaren ‘70 nam het succes van the Sweet af. Brian Connoly werd in 1978 min of meer uit de groep gezet vanwege zijn alcoholprobleem, waarna de rest als trio doorging tot 1981. Vanaf het midden van de jaren ‘80 hadden Connolly, Scott en Priest door de jaren heen ieder hun eigen Sweet. Brian overleed in 1997, Mick Tucker in 2002. Tegenwoordig zijn er twee versies van the Sweet. Die van Andy Scott toert in Europa, en Steve Priest’s band in Amerika.

Shirley and company - Shame shame shame (week 13 - 1975)

Shirley Goodman werd in 1936 geboren in New Orleans. Ze zong in kerkkoren, en al op haar 14e nam ze met wat vrienden een demo op. Enige tijd later werd haar stem opgemerkt door de eigenaar van een klein platenlabel. Die koppelde Shirley aan Leonard Lee, waarna de twee in 1952 als Shirley and Lee “I’m gone” opnamen. Het nummer deed het goed in de R&B hitlijst. In de tien jaar die volgden maakte het duo nog een aantal singles, waarvan enkelen de Billboard Hot 100 haalden. In 1963 gingen ze uit elkaar. Shirley verhuisde naar California waar ze werkte als achtergrondzangeres voor onder anderen Sonny and Cher en Dr.John. Ook vormde ze duo’s met een aantal heren: Shirley & Jessie, Shirley & Shep en Shirley and Alfred. Begin jaren ‘70 stapte ze uit de muziek en werd secretaresse. Totdat eind ‘74 een oude vriendin belde: Sylvia Robinson. Deze was in de jaren ‘50 succesvol geweest in het duo Mickey and Sylvia, en had meer recent een hit gehad met “Pillow talk”. In 1966 had ze met haar man een platenlabel opgericht dat zich toespitste op soulmuziek. Shirley werd overgehaald om een disconummer, met prominente Bo Diddley beat, “Shame, shame, shame” in te zingen. Ditmaal als Shirley & Company samen met de Cubaan Jesus Alvarez. De single bereikte in Amerika de 12e, in Engeland de 6e, en in de Nederlandse Top 40 de 1e plaats. Alleen in ons land had het duo nog een tweede hit: “Disco Shirley”. Hierna richtte Shirley zich op de gospelmuziek. Ze overleed in 2005.